19 marca 11.30

W basenie domu w Zbrosławicach zostało znalezione ciało profesora Mariana Zembali, byłego ministra zdrowia i wieloletniego dyrektora Śląskiego Centrum Chorób Serca. Mężczyzna, gdy jeszcze nie był tylko ciałem, zostawił list. Pojawiają się więc podejrzenia dotyczące samobójstwa. 

Mogło tak być, że człowiek, który uratował tak wiele żyć, odebrał sobie własne. W czerwcu 2018 profesor Marian Zembala przeszedł udar i musiał poruszać się na wózku. Być może niecierpliwość pewnej niezdatności do wcześniejszych aktywności mogła być bardzo uciążliwa i przyspieszyła proces nadchodzącej śmierci. Nie wiemy. 

Generalnie mało wiemy o ludziach, ich głowy pozostają dla nas często na głucho zamknięte. Wszystko, co dzieje się w drugim człowieku, jest przestrzenią intymną, którą niekoniecznie chce lub potrafi dzielić się z innymi. Trzeba być bardzo uważnym, żeby wyłapać sygnały nadawane z głębi czaszki i piwnic emocji. 

Marian Zembala miał 72 lata. Był jednym z najwybitniejszych polskich kardiochirurgów, pracował ze Zbigniewem Religią. Profesor Zembala był uczestnikiem pierwszej udanej transplantacji serca przeprowadzonej przez jego zespół. W 2001 roku jako pierwszy w Polsce przeszczepił choremu płuco-serce, a także wykonał zabieg wszczepienia by-passów 103-letniej pacjentce, czyli prawie że wymyślił coś w rodzaju względnej nieśmiertelności. 

Mogliśmy oglądać go na Netflixie w filmie Bogowie. Bogowie najwyraźniej też umierają z różnych powodów. Profesor Marian Zembala odszedł w czasie wojny, gdy śmierci w Ukrainie jest pełno. Prywatność tego umierania nie umniejsza jego rangi. Generalnie nie ma co porównywać śmierci. Poza taką naturalną ze starości, każda jest punktem tragicznym. Można się oczywiście skupić na powodach, gdyż wielu śmierci można uniknąć, a z kolei inne, jak te w Ukrainie, nigdy nie powinny się zdarzyć, choć mimo to zdarzają się w upiornej rzeczywistości.

Można stwierdzić, że profesor Marian Zembala miał bogate i dobre życie jeśli chodzi o osiągnięcia zawodowe. Reszta pozostaje dla nas tajemnicą, której nie musi nawet rozwikłać zarządzona sekcja zwłok.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

6 lipca 7.52

Obraz
A gdybym nie napisał nic nad ranem? Tak zupełnie przemilczał wszystko? Nie wspomniał, że na Łotwie wróciła obowiązkowa służba wojskowa, bo Putin i wojna w Ukrainie? Nie przypomniał o aferach polskiego rządu, o kryzysie psychiatrii dziecięcej, o rosnącej inflacji? Poleżał sobie dłużej zawinięty w kocyk jak żywa mumia egipska? Może nie muszę napisać, że Boris Johnson jest w ogniu krytyki, a jego rząd się sypie? A co się stanie, jak nie wspomnę, że co najmniej 10 osób zginęło, a ponad 35 zostało rannych w wyniku eksplozji magazynu z bronią w Jemenie? Przecież wczoraj napisałem tak dużo, nawet wrzuciłem zdjęcia samochodu, wyprodukowałem kolejny ważny list, tym razem do maturzystów, ale to było wczoraj, a dzisiaj jest dzisiaj, jestem tak istotny, jak to co napiszę teraz, algorytmy Facebooka spychają wcześniejsze teksty w przestrzeń nieistnienia.  Co by się stało, gdyby tylko pił kawę z migdałowym mlekiem? I nie napisał, że polski autokar miał wypadek w Rumunii i że zginął ki...
Czytaj więcej

5 lipca 4.18

Obraz
Cisza pustego mieszkania jest bardzo głośna. Szumi lodówka, dźwięczą wspomnienia, rozpadają się powoli kafelki w łazience. Zaobserwowałem ich powolny rozkład, pękają na połączeniach, gdyż mają ponad czterdzieści lat. Kręcę się po nocy jak pająk, przyglądam się sieci tych pęknięć. Czytam w Gazecie Wyborczej, że Renacie Kim nie będzie teraz łatwo, a widać to po reakcjach tuzów polskiego dziennikarstwa. Życzą Lisowi rychłego powrotu do mediów i milczą o powodach zniknięcia. Wiadomość zbiera kilkadziesiąt roześmianych buziek na Facebooku i komentarze wątpliwej jakości. Przemoc w pracy najwyraźniej bawi niektórych, ale to w zasadzie nic dziwnego w kraju, który milczy na temat przemocy domowej.  Piję kawę z migdałowym mlekiem. Jest w pół do trzeciej, nie zasnę już chyba więcej, więc nasłuchuję milczenia budynku i czytam doniesienia z rzeczywistości. Rzucam okiem na zdjęcia Fiat 1100R Marcello Prawie na każdym kucam, przypominam żuczka lub stonkę. Napiszę o tej wyprawie późnie...
Czytaj więcej

9 kwietnia 17.32

Obraz
Ktoś mi napisał, że moje pisanie na temat kościoła jest drzazgą w mojej twórczości, gdyż przecież są ludzie, którzy wierzą i cenią kościół, a ja kpię z symboli tej wiary. Nie tyle kpię, co traktuję je jak wszystkie inne znaki, które można poddawać dowolnej interpretacji. Można też krytykować ich sens, gdyż ja nie widzę sensu w krzyżach, figurkach, obrazach świętych.  Gdyby kościół katolicki nie istniał w ten sposób, co istnieje w przestrzeni publicznej, tylko był ośrodkiem wiary dla wierzących, nie wspominałbym o nim, ale ta podła organizacja wpływa również na moje życie i rozpycha się w przestrzeni publicznej. Skoro wierzący mogą publicznie manifestować swoją wiarę, ja mogę publicznie manifestować swój ateizm. Jeśli ludzie wierzący, tacy jak Przemysław Czarnek i inni jemu podobni, mogą obrażać moje uczucia ateisty, ja mogę obrażać ich uczucia religijne, choć nie rozumiem, co to takiego jest.  To zresztą szerszy problem i kłopot z pisaniem. Piszę przez siebie i z s...
Czytaj więcej