4 kwietnia 19.54

Najbardziej boję się o moich uczniów, gdyż o siebie nie muszę się bać, gdyż jestem sam i mam czterdzieści dwa lata. W tej chwili to już boję się o dwie narodowości, gdyż wojna mordercy Putina dostarczyła nam uczniów z Ukrainy. Niezależnie od tego, jak bardzo chcemy być optymistyczni, będziemy sobie rozsyłali sposoby na pracę z obcokrajowcami, to jesteśmy w punkcie krytycznym.

Moi uczniowie są niezwykli, myślę, że gdybym nie był w tej chwili nauczycielem, to mógłbym pogrążyć się w rozpaczy wyjątkowo szybko. Moi uczniowie uczą mnie, że można się śmiać, dyskutować, tworzyć niezwykle projekty, jak ten na zdjęciu, z inicjatywy mojej koleżanki z pracy. Jak już często mówiłem, ja jestem nauczycielem prostym, mało kreatywnym, ale za to robię zdjęcia. Czasem te zdjęcia wyglądają jak obrazy. 

Jednocześnie przecież wszyscy wiemy, że są zdjęcia inne. Wszyscy widzieliśmy zdjęcia z Buczy. Słyszeliśmy Ławrowa, który ogłosił, że to fejki. Widzieliśmy zdjęcia z Mariupola, Irpinia, czytaliśmy o gwałtach, o morderstwach. Słyszymy, że nie da się powstrzymać Rosji, bo to, bo tamto, próbujemy zrozumieć geopolitykę. Czytamy, że Viktor Orban odniósł zwycięstwo, a Putin mu pogratulował. Wiemy, że nasza władza uwielbiała Orbana, Mateo Salviniego, Marine Le Pen, czyli fanów Putina, ale teraz trochę się czai z tym uwielbieniem. Nadal udajemy, że polityka nie dotyka naszego życia. Ja nie mogę udawać, gdyż Przemysław Czarnek jest moim naczelnym szefem i chce, żebym toczył urojone wojny z LGBT, neomarksizmem, lewactwem, edukacją seksualną, mniej więcej takie, jak toczy Cyryl z tej koszmarnej wersji prawosławia, a Papież Franciszek nadal nie potępił Rosji i zaleca, żebyśmy wszyscy czuli się winni.

Czytam sobie, że w Polsce będziemy mieli cichą pandemię, bo raptem gdy w innych krajach rosną zakażenia, to u nas władza odwołała wszystko. Zapomnimy o nadmiarowych zgonach i o zdalnej edukacji moich uczniów. Będziemy mieli w dupie ich problemy, ich kryzysy, podobnie jak mamy gdzieś kryzys psychiatrii dziecięcej, jako społeczeństwo, bo jednostki walczą i apelują. Większość ma w dupie te wszystkie apele. 

Za chwilę będziemy mieli kumulację w wadliwie skonstruowanej rekrutacji, będziemy mieli koszmarne egzaminy Marcina Smolika, które napiszą również dzieci z Ukrainy, gdyż trzeba je uczyć życia, a życie jest okrutne, nie mamy żadnego spójnego systemu pomocy uchodźcom, nie mamy żadnego spójnego systemu pomocy w edukacji zdalnej dla uczniów z Ukrainy, choć taki system funkcjonuje, nie mamy żadnego spójnego systemu szkół na uchodźstwie, nie mamy żadnego spójnego systemu tutorskiego, nie mamy żadnego spójnego systemu mediacji rówieśniczych, nie mamy żadnego spójnego systemu pomocy społecznej, połączonego ze szkołą, z policją, z innymi organizacjami, mamy przemoc domową, której nie ograniamy, mamy wyrastającą liczbę samobójstw, mamy dramat na granicy polsko-białoruskiej, mamy wojnę na wyciągnięcie ręki, a ja jestem tylko zwykłym nauczycielem, który próbuje to wszystko opisać i jednocześnie zrealizować te durne podstawy programowe, które prowadzą moich uczniów do źle skonstruowanej nowej i starej matury. Na dodatek muszę przyznać, że mimo tej głupoty, którą realizujemy, całkiem dobrze sobie radzą, gdyż są mądrzejsi od wszystkich pracowników ministerstwa edukacji i nauki oraz Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. 

Moi uczniowie są niezwykli, zresztą zawsze tacy byli. Poznałem leni, poznałem zaangażowanych, poznałem zagubionych i poznałem pewnych siebie. Jednym z najgłupszych mitów jest to, że kiedyś byli generalnie lepsi. Byli inni, bo mieli inne sprawy na głowie. Moi uczniowie mają na głowie dokładnie to samo, co my. Pandemię, wojnę, niekompetentną władzę, która ich nie szanuje. Nie wiem, jak sobie z tym radzą, gdyż nie siedzę w głowach moich uczniów. Nie wiem, jak radzą sobie ze wszystkim uczniowie z Ukrainy. 

Wiem, że pogoda w ciągu kolejnych dni będzie uciążliwa. Czekają nas wahania temperatury, opady deszczu, a także śniegu. Wiatr w porywach będzie rozpędzać się nawet do 80 kilometrów na godzinę. Wir niżowy otrzymał piękne imię Mirella.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

6 lipca 7.52

Obraz
A gdybym nie napisał nic nad ranem? Tak zupełnie przemilczał wszystko? Nie wspomniał, że na Łotwie wróciła obowiązkowa służba wojskowa, bo Putin i wojna w Ukrainie? Nie przypomniał o aferach polskiego rządu, o kryzysie psychiatrii dziecięcej, o rosnącej inflacji? Poleżał sobie dłużej zawinięty w kocyk jak żywa mumia egipska? Może nie muszę napisać, że Boris Johnson jest w ogniu krytyki, a jego rząd się sypie? A co się stanie, jak nie wspomnę, że co najmniej 10 osób zginęło, a ponad 35 zostało rannych w wyniku eksplozji magazynu z bronią w Jemenie? Przecież wczoraj napisałem tak dużo, nawet wrzuciłem zdjęcia samochodu, wyprodukowałem kolejny ważny list, tym razem do maturzystów, ale to było wczoraj, a dzisiaj jest dzisiaj, jestem tak istotny, jak to co napiszę teraz, algorytmy Facebooka spychają wcześniejsze teksty w przestrzeń nieistnienia.  Co by się stało, gdyby tylko pił kawę z migdałowym mlekiem? I nie napisał, że polski autokar miał wypadek w Rumunii i że zginął ki...
Czytaj więcej

5 lipca 4.18

Obraz
Cisza pustego mieszkania jest bardzo głośna. Szumi lodówka, dźwięczą wspomnienia, rozpadają się powoli kafelki w łazience. Zaobserwowałem ich powolny rozkład, pękają na połączeniach, gdyż mają ponad czterdzieści lat. Kręcę się po nocy jak pająk, przyglądam się sieci tych pęknięć. Czytam w Gazecie Wyborczej, że Renacie Kim nie będzie teraz łatwo, a widać to po reakcjach tuzów polskiego dziennikarstwa. Życzą Lisowi rychłego powrotu do mediów i milczą o powodach zniknięcia. Wiadomość zbiera kilkadziesiąt roześmianych buziek na Facebooku i komentarze wątpliwej jakości. Przemoc w pracy najwyraźniej bawi niektórych, ale to w zasadzie nic dziwnego w kraju, który milczy na temat przemocy domowej.  Piję kawę z migdałowym mlekiem. Jest w pół do trzeciej, nie zasnę już chyba więcej, więc nasłuchuję milczenia budynku i czytam doniesienia z rzeczywistości. Rzucam okiem na zdjęcia Fiat 1100R Marcello Prawie na każdym kucam, przypominam żuczka lub stonkę. Napiszę o tej wyprawie późnie...
Czytaj więcej

9 kwietnia 17.32

Obraz
Ktoś mi napisał, że moje pisanie na temat kościoła jest drzazgą w mojej twórczości, gdyż przecież są ludzie, którzy wierzą i cenią kościół, a ja kpię z symboli tej wiary. Nie tyle kpię, co traktuję je jak wszystkie inne znaki, które można poddawać dowolnej interpretacji. Można też krytykować ich sens, gdyż ja nie widzę sensu w krzyżach, figurkach, obrazach świętych.  Gdyby kościół katolicki nie istniał w ten sposób, co istnieje w przestrzeni publicznej, tylko był ośrodkiem wiary dla wierzących, nie wspominałbym o nim, ale ta podła organizacja wpływa również na moje życie i rozpycha się w przestrzeni publicznej. Skoro wierzący mogą publicznie manifestować swoją wiarę, ja mogę publicznie manifestować swój ateizm. Jeśli ludzie wierzący, tacy jak Przemysław Czarnek i inni jemu podobni, mogą obrażać moje uczucia ateisty, ja mogę obrażać ich uczucia religijne, choć nie rozumiem, co to takiego jest.  To zresztą szerszy problem i kłopot z pisaniem. Piszę przez siebie i z s...
Czytaj więcej