8 maja 13.06

Moja zmarła matka nie była mistrzynią kuchni. Nie była też mistrzynią w byciu matką. Była matką zaborczą, toksyczną i królową bezradności. Na pewno próbowała być dobrą matką, ale nie była. Ja nie byłem dobrym synem, czego mam również świadomość. Moja zmarła matka nauczyła mnie bezradności i strachu o wszystko. Mogłem wcześniej odejść, gdy już byłem dorosłym dzieckiem. To mój błąd, że tego nie zrobiłem. 

Moja zmarła matka nie miała skąd się nauczyć, jak być matką. Jej matka, a moja babcia, była matką zimną, surową jak dawne zimy. Nie była pozbawiona zalet, próbowała w miarę swoich możliwości być matką i babcią, pomagała tak, jak potrafiła. Nie ma szkół dla rodziców, nie ma szkół dla matek. Wszystko jest czymś w rodzaju wielkiej improwizacji, więc jedni improwizują lepiej, a inni gorzej. 

Nie darzyłem mojej matki miłością dziecięcą, gdy już byłem starszy, myślę, że jej nienawidziłem, obarczałem winą za to, że jestem do niej podobny, w zasadzie identyczny. Ten błąd popełnia się często, a przecież nie jesteśmy kopiami swoich rodziców. Trudno jest jednak uwolnić się od pewnych nawyków, tym bardziej dawnej, gdy nie myślało się jakoś specjalnie nad tym, jak pomagać młodym ludziom w przestrzeni ich głowy. 

Moja zmarła matka nie była mistrzynią kuchni, ale miała swoje dania popisowe, których smaku nikt nie potrafi powtórzyć. Jej ogórki kiszone smakowały strukturą lata, gdyż tak właśnie dobierała proporcje składników. Oczywiście, gdy wyszły kapcie, to wpadała w rozpacz, a ja razem z nią. Gdy wyszły kruche, to mieliśmy szansę na chwile radości. 

Stefanka mojej zmarłej matki była najlepszym ciastem, jakie kiedykolwiek jadłem. Herbatniki maczane w kawie, krem z kawy, który ciężko było ubić, więc gdy proces szedł nie po jej myśli, to wpadała w rozpacz, a ja razem z nią. Gdy wszystko w rezultacie udało się złożyć jak puzzle w taki malutki murek, to mieliśmy szansę na chwile radości. To było ciasto świąteczne, nigdy nie wydarzało się w codzienności.

Nie byliśmy rodziną majętną, więc czasem moja zmarła matka robiła kotlety z konserwy turystycznej. Ich nie lubiłem, gdyż w smaku przypominały lichą strukturę naszej rzeczywistości. Ale już placki ziemniaczane mojej zmarłej matki to było mistrzostwo świata. Oczywiście, o ile wyszły, bo jak nie wyszły, to wpadała w rozpacz, a ja razem z nią. Podobnie było z kotletami mielonymi. Gdy były miękkie jak poduszki, cieszyliśmy się ich magicznym smakiem. Gdy wyszły twarde, to wpadaliśmy w rozpacz. Powody rozpaczy mojej zmarłej matki były prozaiczne. Mam wrażenie, że chciała, żeby wszystko było idealne, a tak w zasadzie nigdy nie jest, dlatego tak łatwo o rozpacz. Rzadko rozpaczała w przypadku żeberek, gdyż zazwyczaj wychodziły dokładnie tak, jak trzeba i nigdy nie znalazłem tego smaku nawet w tych restauracjach, które mają mnóstwo gwiazdek. Moja zmarła matka najpierw je gotowała, po czym podpiekała w naczyniu żaroodpornym. Nie wiem, w jaki sposób je przyprawiała, ale smakowały jak wszechświat. 

Moim ulubionym daniem mojej zmarłej matki były bułki z odzysku. Piramidki powstawały w sposób bardzo misterny. Na czerstwą bułeczkę szło masło, później kiełbasa, na kiełbasę pomidor, cebula i na końcu ser. Najprawdopodobniej w wielu domach ludzie jedli i nadal jedzą takie proste zapiekanki, które można też zrobić w wersji wegetariańskiej, bez udziału kiełbasy. 

Zrobiłem sobie takie, mam dwie wersje, z szynką i bez szynki, obie smakują tak samo dobrze, ale żadna z nich nie jest bułką z odzysku mojej zmarłej matki. Może chodzi o keczup, który kiedyś był inny, może o kiełbasę, gdyż nie pamiętam, jaką wybierała do swoich kulinarnych inspiracji. Może o ser, może o coś jeszcze. Nie potrafię powtórzyć smaku bułek z odzysku mojej zmarłej matki.

Robiła je w blaszce, którą wstawiała do piekarnika, który nigdy w naszym domu nie działał tak, jak trzeba. Ja zrobiłem je w naczyniu żaroodpornym, więc może tutaj również tkwi różnica, choć mam piekarnik, który również nie działa tak, jak trzeba. U nas nigdy nic nie działało tak, jak powinno, a mimo to trwało. Gdy moja zmarła matka wpadła na pomysł, żeby na moją pierwszą komunię świętą zrobić gołąbki, to wpadała w rozpacz co chwilę, gdyż przypalały się jej liście kapusty. Kiedyś zrobiła ciasto w prodiżu, ale zapominała dodać proszku do pieczenia, więc wyszedł nieskończony jak kosmos zakalec. Rozpacz mojej zmarłej matki nie miała granic z powodu tego ciasta. 

Teraz nie ma matki, nie ma smaków z dzieciństwa, rozpacz jest nadal, ale inna. Gdy moja zmarła matka przygotowywała bułki z odzysku, co do których była pewna, że wyjdą, bo zawsze wychodziły tak samo dobrze, była przez chwilę naprawdę szczęśliwa.

Gdy je jadłem, to chyba też byłem.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

6 lipca 7.52

Obraz
A gdybym nie napisał nic nad ranem? Tak zupełnie przemilczał wszystko? Nie wspomniał, że na Łotwie wróciła obowiązkowa służba wojskowa, bo Putin i wojna w Ukrainie? Nie przypomniał o aferach polskiego rządu, o kryzysie psychiatrii dziecięcej, o rosnącej inflacji? Poleżał sobie dłużej zawinięty w kocyk jak żywa mumia egipska? Może nie muszę napisać, że Boris Johnson jest w ogniu krytyki, a jego rząd się sypie? A co się stanie, jak nie wspomnę, że co najmniej 10 osób zginęło, a ponad 35 zostało rannych w wyniku eksplozji magazynu z bronią w Jemenie? Przecież wczoraj napisałem tak dużo, nawet wrzuciłem zdjęcia samochodu, wyprodukowałem kolejny ważny list, tym razem do maturzystów, ale to było wczoraj, a dzisiaj jest dzisiaj, jestem tak istotny, jak to co napiszę teraz, algorytmy Facebooka spychają wcześniejsze teksty w przestrzeń nieistnienia.  Co by się stało, gdyby tylko pił kawę z migdałowym mlekiem? I nie napisał, że polski autokar miał wypadek w Rumunii i że zginął ki...
Czytaj więcej

5 lipca 4.18

Obraz
Cisza pustego mieszkania jest bardzo głośna. Szumi lodówka, dźwięczą wspomnienia, rozpadają się powoli kafelki w łazience. Zaobserwowałem ich powolny rozkład, pękają na połączeniach, gdyż mają ponad czterdzieści lat. Kręcę się po nocy jak pająk, przyglądam się sieci tych pęknięć. Czytam w Gazecie Wyborczej, że Renacie Kim nie będzie teraz łatwo, a widać to po reakcjach tuzów polskiego dziennikarstwa. Życzą Lisowi rychłego powrotu do mediów i milczą o powodach zniknięcia. Wiadomość zbiera kilkadziesiąt roześmianych buziek na Facebooku i komentarze wątpliwej jakości. Przemoc w pracy najwyraźniej bawi niektórych, ale to w zasadzie nic dziwnego w kraju, który milczy na temat przemocy domowej.  Piję kawę z migdałowym mlekiem. Jest w pół do trzeciej, nie zasnę już chyba więcej, więc nasłuchuję milczenia budynku i czytam doniesienia z rzeczywistości. Rzucam okiem na zdjęcia Fiat 1100R Marcello Prawie na każdym kucam, przypominam żuczka lub stonkę. Napiszę o tej wyprawie późnie...
Czytaj więcej

9 kwietnia 17.32

Obraz
Ktoś mi napisał, że moje pisanie na temat kościoła jest drzazgą w mojej twórczości, gdyż przecież są ludzie, którzy wierzą i cenią kościół, a ja kpię z symboli tej wiary. Nie tyle kpię, co traktuję je jak wszystkie inne znaki, które można poddawać dowolnej interpretacji. Można też krytykować ich sens, gdyż ja nie widzę sensu w krzyżach, figurkach, obrazach świętych.  Gdyby kościół katolicki nie istniał w ten sposób, co istnieje w przestrzeni publicznej, tylko był ośrodkiem wiary dla wierzących, nie wspominałbym o nim, ale ta podła organizacja wpływa również na moje życie i rozpycha się w przestrzeni publicznej. Skoro wierzący mogą publicznie manifestować swoją wiarę, ja mogę publicznie manifestować swój ateizm. Jeśli ludzie wierzący, tacy jak Przemysław Czarnek i inni jemu podobni, mogą obrażać moje uczucia ateisty, ja mogę obrażać ich uczucia religijne, choć nie rozumiem, co to takiego jest.  To zresztą szerszy problem i kłopot z pisaniem. Piszę przez siebie i z s...
Czytaj więcej